تأثیر روشهای ارائه بازخورد افزوده (پس از کوششهای موفق و ناموفق) بر یادگیری و قابلیت شناسایی خطا در تکلیف تولید نیرو

هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر روش­های ارائه بازخورد (پس از کوشش­های موفق و ناموفق) بر یادگیری و قابلیت شناسایی خطا در تکلیف تولید نیرو بود. 60 دانشجوی مقطع کارشناسی (با دامنه سنی 4±20.6) در این آزمایش شرکت کردند و بر اساس نوع بازخورد دریافتی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول بعد از کوشش­های موفق بازخورد دریافت می­کردند. گروه دوم پس از کوشش­های ناموفق و گروه سوم هیچ بازخوردی دریافت نمی­کردند. همه شرکت­کنندگان در تمامی کوشش­ها در مرحله اکتساب و یادداری برآورد خطا داشتند. تکلیف، تولید نیروی 70 درصد بیشینه قدرت پنجه دست راست با استفاده از دستگاه تولید نیرو بود. پس از جمع­آوری داده­ها، برای تجزیه و تحلیل نتایج مرحله اکتساب، از تحلیل واریانس با تکرار سنجش استفاده شد. در آزمون یادداری، روش تحلیل واریانس یک­راهه به کار گرفته شد. نتایج مرحله اکتساب نشان داد بین گروه اول (kr پس از کوشش­های موفق) و گروه دوم (kr پس از کوشش­های ناموفق)، درعملکرد تکلیف تولید نیرو و قابلیت شناسایی خطا تفاوت معناداری وجود نداشت (p> 0.05). بااین حال، در آزمون یادداری، بین گروه اول (kr پس از کوشش­های موفق) و گروه دوم (kr پس از کوشش­های ناموفق)، در عملکرد تکلیف تولید نیرو و قابلیت شناسایی خطا تفاوت معناداری حادث شد (p&le0.05;). به عبارتی، گروه اول که پس از تلاش­های موفق بازخورد دریافت می­کردند عملکرد بهتری در تکلیف تولید نیرو و قابلیت شناسایی خطاهای­شان نسبت به گروه دوم و گروه کنترل داشتند.این الگوی نتایج نشان می­دهد اگر افراد پس از کوشش­های موفق نسبت به کوشش­های ناموفق بازخورد دریافت کنند، یادگیری و قابلیت شناسایی خطای بهتری رخ خواهدداد.